تحليل گفتمان – Discourse analysis

تحليل گفتمان، رويکردي ميان رشته اي است که ريشه در زبان شناسي دارد. اين اصطلاح براي اولين بارتوسط «زليک هريس» به کار رفته است. هدف عمده تحليل گفتمان اين است که تکنيک و روش جديدي را در مطالعه متون، رسانه ها، فرهنگ ها، علوم، سياست، اجتماع و مواردي مانند آن به دست آورد. بنابراين، تحليل گفتمان جزء روش هاي تحقيق کيفي بوده که جهت کشف معناي به کار رفته در متن يا سخن به کار مي رود و از آن در زمينه هاي مختلف مانند سياست، رسانه ها و … استفاده مي شود. رويکرد تحليل گفتمان انتقادي سيري تکويني از تحليل گفتمان در مطالعه هاي زبان شناختي است که تحليل گفتمان را به لحاظ نظري و روش شناختي از سطح توصيف متون به سطح تبيين ارتقا داده است و به لحاظ محدوده تحقيق نيزگستره آن را ازسطح بافت موقعيت فرد به سطح کلان يعني، جامعه، تاريخ و ايدئولوژي وسعت بخشيده است. در تحليل گفتمان انتقادي نقد ايدئولوژي و قدرت بيش از ساير انواع تحليل گفتمان مورد توجه قرار دارد.